Podstawową ideą serii obrazów Rembrandta jest podkreślenie człowieczeństwa Syna Bożego. Zostało to całkowicie przezwyciężone w ostatecznym obrazie – Wniebowstąpienie Chrystusa. Obraz odwołuje się do słynnego dzieła Tycjana – Wniebowzięcia.
Obraz przedstawia scenę z Nowego Testamentu, w której Jezus wstępuje do nieba po jego zmartwychwstaniu. Rembrandtowska wersja tematu jest niezwykła dzięki dramatycznemu wykorzystaniu światła i ciemności, co stwarza wrażenie ruchu i głębi.
Chrystus wznosi się ku niebu, stojąc na małej chmurze, otoczonej przez cherubinki, okazujące swoją radość. Jezus ubrany w białą szatę, promieniuje światłem. Na Jego rękach widać jeszcze rany po gwoździach, ale teraz ręce wznoszą się w chwale, jakby zachęcając innych do pójścia za Nim. Wyżej widzimy Ducha Świętego w postaci gołębicy. Z lewej strony, z cienia wyłania się palma, bardzo katolicki symbol zmartwychwstania. Z prawej strony widać uczniów, zapatrzonych w wznoszącego się Chrystusa.
Ten obraz jest uważany za arcydzieło holenderskiej sztuki barokowej .
en. The Ascension Of Christ,
de. Himmelfahrt Christi,