Obraz olejny na desce przedstawia wskrzeszenie Łazarza opisane w Ewangelii św. Jana, rozdział 11. Dzieło namalowane zostało prawdopodobnie pod koniec lat dwudziestych XVII wieku, chociaż według muzeum w którym się znajduje powstało między 1630 a 1632 rokiem. Był to wczesny okres jego kariery, niedługo po naukach odbieranych u Pietera Lastmana, którego wpływ jest widoczny w tym obrazie.
Łazarz znajduje się w ciemniejszej części obrazu. Postacie znajdujące się po lewej stronie, są zdecydowanie mocniej oświetlone. Rembrandt zastosował tu kontrast światła i ciemności (światłocień), z ciemnym wnętrzem grobu i punktowym światłem pochodni, które to światło skupia uwagę widzów. Ciemność jaskini nie przesłania subtelnych kolorów – fioletowego, różowego i jasno-niebieskiego – kostiumów ani błyszczących akcentów kołczanu i pochwy wiszących z prawej strony.
Rembrandt interpretuje powstanie Łazarza nie tylko w bezpośrednim związku z pełnym mocy gestem Chrystusa (wzniesionej ręki), ale także w odpowiedzi na boską moc, którą wyzwolił, wzbudzając wiarę. Wokół Chrystusa i grobu gromadzą się zdumieni świadkowie – między innymi Maria i Marta, siostry Łazarza – których gesty i wyraz twarzy świadczą o trwodze ale i podziwie wobec tego, co się dzieje.
„Wskrzeszenie Łazarza”
– to jedyny obraz Rembrandta przedstawiający ten cud, ale wykonał on także rysunki i akwaforty na ten sam temat.