Wskrzeszenie Łazarza

Obraz olejny na desce przedstawia wskrzeszenie Łazarza opisane w Ewangelii św. Jana, rozdział 11. Dzieło namalowane zostało prawdopodobnie pod koniec lat dwudziestych XVII wieku, chociaż według muzeum w którym się znajduje powstało między 1630 a 1632 rokiem. Był to wczesny okres jego kariery, niedługo po naukach odbieranych u Pietera Lastmana, którego wpływ jest widoczny w tym obrazie.
Łazarz znajduje się w ciemniejszej części obrazu. Postacie znajdujące się po lewej stronie, są zdecydowanie mocniej oświetlone. Rembrandt zastosował tu kontrast światła i ciemności (światłocień), z ciemnym wnętrzem grobu i punktowym światłem pochodni, które to światło skupia uwagę widzów. Ciemność jaskini nie przesłania subtelnych kolorów – fioletowego, różowego i jasno-niebieskiego – kostiumów ani błyszczących akcentów kołczanu i pochwy wiszących z prawej strony.

Rembrandt interpretuje powstanie Łazarza nie tylko w bezpośrednim związku z pełnym mocy gestem Chrystusa (wzniesionej ręki), ale także w odpowiedzi na boską moc, którą wyzwolił, wzbudzając wiarę. Wokół Chrystusa i grobu gromadzą się zdumieni świadkowie – między innymi Maria i Marta, siostry Łazarza – których gesty i wyraz twarzy świadczą o trwodze ale i podziwie wobec tego, co się dzieje.

„Wskrzeszenie Łazarza”

– to jedyny obraz Rembrandta przedstawiający ten cud,  ale wykonał on także rysunki i akwaforty na ten sam temat.

Rembrandt - Wskrzeszenie Łazarza
Rembrandt – Wskrzeszenie Łazarza,
Data powstania: 1630
Okres: Barok
Technika: olej / płótno
Wymiary: 81.5 x 96.2 cm,
Znajduje się: Los Angeles County Museum of Art (LACMA), Los Angeles, Kalifornia, USA
Link: Zobacz w muzeum
Opracowane na podstawie:
Zdjęcie: pl.wikipedia.org