Wskrzeszenie łazarza – fresk z tradycyjną kompozycją spotykaną w miniaturach już w VI wieku. Jezus stojący po lewej stronie, podnosi rękę i błogosławi Łazarza, który wyszedł z grobu. Przy Łazarzu stoją dwie postacie i pomagają mu. W centrum fresku stoi mężczyzna w zielonej szacie, patrzy na Łazarza a drugą ręką wskazuje na Chrystusa. Poniżej dwóch służących dźwiga płytę grobowca o której zdjęcie poprosił Jezus. Na widok cudu obserwatorzy podnoszą ręce ku górze, a Maria i Marta, siostry Łazarza, padają do stóp Jezusa. Skaliste, zróżnicowane tło pomaga podzielić grupy postaci. Reszta tła pomalowana jest na ten sam niebieski kolor, co reszta sklepienia kaplicy. Kolory są jasne i przejrzyste.
Giotto z wielką starannością maluje twarze, co szczególnie widać w scenach z większą ilością osób. Wielość postaci nie przeszkadza mu w podkreśleniu indywidualności każdej z nich. Na niezwykłość cudu wskazuje złożona kompozycja olśniewająca ekspresją. Dość tradycyjną i podobną do średniowiecznych miniatur, poziomą strukturę całości łamie pionowa pustka oddzielająca Chrystusa od ludzi stojących przy Łazarzu, czyli od grupy należącej do rzeczywistości ziemskiej, podczas gdy grupa z Chrystusem należy do porządku niebiańskiego.
Jest to jeden z 40 fresków namalowanych w Kaplicy Scrovegnich przez Giotta.
Z serii: Sceny z życia Chrystusa. Powstał w latach: 1303–1305.
